Бидний хайртай "Габо" 87 насандаа мөнхөрлөө

         "Яруу найрагчид хийгээд гуйлгачид, хөгжимчид болоод зөн билэгтнүүд, дайчид басхүү шаар шавхруунууд - тэрхүү жолоогүй цулбуургүй бодит байдлын “гар хөлүүд” бидэнд ялихгүй уран сэтгэмж хэрэгтэй байсан, юу гэвэл бидний хамгийн том асуудал бол бидэнд өөрсдийн амьдралыг итгэл үнэмшилтэй болгох нийтлэг утга учир дутдагт байгаа юм. Энэ л бидний ганцаардлын гол учир шалтгаан билээ, найзууд минь." Габриель Гарсиа Маркес, 1982 он, Швед улс, Стокгольм, Нобелийн шагнал гардуулах ёслол
            “...юу гэвэл бидний хамгийн том асуудал бол бидэнд өөрсдийн амьдралыг утга учиртай болгох нийтлэг итгэл үнэмшил дутдагт байгаа юм...” гэвэл илүү ойлгомжтой ч юм шиг. Гэхдээ Маркесийн зохиолууд намайг айлгаад байдаг юм. Хүн биш "амьдрал" өөрөө тухайн түүхийг өгүүлээд байгаа юм шиг – ямар ч шүүлтүүргүй, гаргалгаагүй, дүгнэлтгүй, хүйтэн хөндий, хайхрамжгүй, хэнэггүй, ажиг ч үгүй бичлэгийн хэв маяг нь намайг айлгадаг. Би бүр хүмүүсийн уран сэтгэмж гэж хүлээж авдаг зарим хэтрүүлгийг тийм гэж боддоггүй. Харин ч бүр дэндүү бодитой санагдаад байдаг нь намайг айлгадаг. Жишээ нь: Сайхан Ремедиос цагаан хэрэглэл өлгөж байгаад тэнгэр лүү хийсээд явчихдаг хэсэг байна. Үнэндээ бидний амьдралаас хүмүүс тэрнээс ч амархан явж оддог. Өчигдөр байсан хүн, бүхэл бүтэн амьдрал үлгэрийн юм шиг л өнөөдөр ингээд л байхгүй болсон байдаг шүү дээ. Харин оронд нь "дурсамж", "түүх", "домог" үлддэг билээ.